Waarom leert nooit iemand van eerdere affaires? (Uit De Volkskrant Forumpagina, 13 oktober 2003)

Het is opmerkelijk hoezeer de zware perikelen rond Friso en Mabel parallellen vertonen met een doorsnee gevalletje foute crisiscommunicatie in het bedrijfsleven. Bij Perrier was jaren geleden eerst alleen een krat, toen een wagonlading en nog later een halve bron besmet. Iglo's vergiftigde diepvriesgroente uit 1980 kostte het bedrijf een jaar, omdat niet meteen alle ellende ineens werd verteld. Er zijn legio andere voorbeelden.

En steeds opnieuw wordt dezelfde basisfout gemaakt. Nu ziet het paar in, schrijft de voormalige beoogde troonpretendent gisteren letterlijk "dat wij een ernstige fout hebben gemaakt door niet onmiddellijk het hele verhaal te vertellen". Daarmee wordt de grootste paradox bij crisiscommunicatie blootgegeven: hoe meer je tijdig zelf vertelt over reële ellende, met een in eigen woorden gegoten boodschap en op een zelfgekozen moment, des te geringer de schade.

De contacten met Bruinsma zouden Mabel als jeugdzonde nog wel vergeven zijn. Het gedraai omtrent feiten thans, als volwassen vrouw en niet te vergeten in het aangezicht van het Staatshoofd, niet. Als de Prins nu in zijn brief gewaagt van zijn naïviteit, bevindt hij zich in het (goede?) gezelschap van menig bestuurder uit het bedrijfsleven. En het lijkt erop dat elk bedrijf of orgaan eerst zelf, of tenminste iemand in de branche, moet zijn blootgesteld aan de felle hitte van het publieke debat, voor er lering uit getrokken wordt. Perrier had niet geleerd van Iglo, Shell met de Brent Spar niet van Perrier en ga zo maar door.

"Wij erkennen de fout en aanvaarden de consequenties", schrijft de Prins. Er is één grote troost. De verkopen stagneren nooit lang. En als deemoedig het hoofd gebogen wordt, lijdt het hoofdmerk er niet onder.

Ton Elias leidt een communicatiebedrijf in Den Haag.